Volgens goed gebruik worden, ter bevestiging van het feit dat twee mensen met elkaar verbonden zijn, ringen gewisseld. De ring is rond, heeft begin noch einde en staat daarom symbool voor de oneindigheid van de liefde. En dat is al sinds de Romeinse oudheid. Alhoewel dit per geloof en cultuur verschillend kan zijn, wordt de ring in principe aan de vierde vinger van de linker hand gedragen. De vierde vinger, de ringvinger. Daar is een goede reden voor. Volgens een zeer oud volksgeloof gaat er vanuit de vierde vinger een ader rechtstreeks naar het hart. En aangezien het hart meer links gelegen is in het lichaam is dus de ringvinger van de linker hand het meest logisch. Overigens heeft deze ader ook een naam: de vena amora, letterlijk vertaald ‘de liefdesader’. In de anatomieboeken zul je deze ader niet terugvinden en anatomisch gezien gaat er vanuit elke vinger een ader rechtstreeks naar het hart. Maar het blijft een leuke en romantische verklaring.
Tot pakweg één generatie geleden werden de ringen altijd in de kerk gewisseld en werden ze, in ieder geval in de katholieke kerk, eerst door de pastoor gezegend. Nu bijna niemand meer voor de kerk trouwt, vindt het wisselen van de ringen bijna altijd plaats tijdens het burgerlijk huwelijk. Let wel, het wisselen van de ringen is geen officiële handeling die verplicht is, het is de keuze van het bruidspaar. Maar wel een keuze waar ik heel graag aan mee werk. Het blijft nou eenmaal een mooie symbolische en romantische handeling. Bij de ceremoniën die ik mag voltrekken vindt dit altijd plaats tussen het geven van het jawoord en het zetten van de handtekening op de huwelijksakte.
Er is echter wel één verschil met voorheen: de ringen worden niet door mij gezegend. Maar mijn zegen heeft het bruidspaar altijd!
